Het zuiverste bronwater

Tim, 2 Aug 2006 12:16 uur
 Georgië, Borjomi

Na het eigenlijk nikszeggende en ergens ook wel teleurstellende Batumi werd het tijd voor de binnenlanden. Op zoek naar boeiendere personen dan een ex-spits van NAC, die niet eens mijn mooie muts in ontvangst wilde nemen (gelukkig pap, je kan je muts weer opdoen als je de volgende nederlaag van de plaatselijke trots bewonderd). De keuze viel op Borjomi, de plaats waar het smerigste bronwater ter wereld te vinden is. Het is tegelijkertijd ook een soort van kuuroord en het bronwater doet het goed bij de Russische elite (wellicht raakt je smaak zodanig beinvloed door wodka dat je zuurzoet koolzuurhoudend water weet te waarderen).

Goed, eigenlijk hebben we hier geen flikker uitgevoerd. We hebben geslapen in het stoerste hostel van de stad, namelijk zo ongeveer het enige flatgebouw in de omgeving. Type: sowjet! Buitengewoon briljant. Toen we aankwamen deed het licht het al niet, maar er werd wel even duidelijk gemaakt dat dat maar tijdelijk was en het later op de dag wel zou werken. Blijkbaar was daarvoor wel het afsluiten van het watre nodig want dat hadden we ’s avonds dan weer niet, haha.

De bedden waren wel heel lekker en op zich had het allemaal wel een bepaalde charme. Douchen onder een koude kraan, terwijl je gehurkt zit in een badkuip (maar wel voor 22uur). En natuurlijk ook niet vergeten om voor 22u een paar emmers te vullen met water, want anders spoelt de WC zo moeilijk door.

De omgeving is trouwens wel erg gaaf. Overal heel mooie bergen en we hebben dus vooral gehiket.

Oow, en we hadden te maken met een chagrijnige serveerster, omdat we om brood met saus vroegen en ze ons niet begreep…

Okay, eigenlijk is dit al zo lang geleden dat ik niet eens meer zo goed weet wat we gedaan hebben in Borjomi. De rest van de week zaten we in Svaneti (zie volgend bericht).

Tweede bericht: de rest van de week ;)

Ja, onze verhouding begon al goed: MJ wekte mij, nadat zij was begonnen aan haar ongelooflijke Europatour (ze kwam net terug van Duesseldorf, Helsinki, Stockholm, Istanbul EN Cyprus.). Haarlem was maar een nutteloze tussenstop, dus kon ik meteen aan de was voor dr 😛 Aardige meid, die MJ. Maar voor Raki, Baklava en Turks fruit doe ik alles (liefde gaat door de maag ;))

 Vervolgens zijn we via Brussel naar Riga gevlogen om daar midden in de nacht aan te komen in een stad waar het OV ophoudt met rijden om 23u! Met een veel te dure taxi zijn we maar naar de andere kant van de stad gereden en hebben we geslapen bij een couchsurfster Krii. Couchsurfing is eigenlijk een idioot concept: je kent iemand niet, maar laat deze gewoon in jouw huis slapen voor niks! Contact gaat via internet, dus eigenlijk ken je elkaar niet eens, maar het werkt! En stiekem was het geweldig! Krii ontving ons met champagne en thee  en ik was verkocht (tsja… er was al eerder iets gezegd over liefde en maag). Tel daarbij op dat ze twee fantastische katten had. Poeslief (hoe flauw) en slechts een paar maanden oud. Zo geweldig om begroet te worden met een miauw als je opstaat.

 Dan de stad: Riga is klein, heeeeeeeeeeeeel klein, maar dat neemt niet weg dat het de ideale weekendtrip is. De gebouwen zijn mooi, het eten is goed (weeeer) en de mensen zijn lelijk waardoor je jezelf de mooiste persoon op aarde voelt. Overigens zijn de vrouwen wel mooi, dus ik had meer geluk dan MJ.

Na 2 dagen verder gereisd richting Kiev, de stad die me echt enorm verbaasde!!!Ik verwachtte echt een dode Oostblokstad, dat wil zeggen: grauwe blokken beton met grimmige mensen en weinig groen. Maar behalve de ongelooflijke onvriendelijke mensen was eigenlijk alles prachtig. Het is een groene stad, met mooie kerken (lekker kitsch goud) en een sfeer die past bij steden als Praag. Al ontbraken de toeristen. (we hebben 2 feyenerds gezien en dat was eigenlijk het enige kotswaardige: onvolk).

Gelukkig voor ons waren de mensen van AEGEE, studentenvereniging, waren het tegenovergestelde van de gemiddelde Oekrainer. Zonder hen waren we waarschijnlijk op veel minder plaatsen geweest. Ze kennen de stad van buiten en waren niet te beroerd om alles voor ons te doen. Ze hebben zelfs 2 uur met ons in het station staan wachten totdat we kaartjes kregen.

Nu is datzelfde treinstation wel het meest typerende voor de mentaliteit hier. Mensen zijn boos als je in 2 rijen tegelijk gaat staan, maar doen het ondertussen zelf het liefst in 3 rijen. Ze spreken geen woord over de grens en tot slot gooien ze gewoon de deur dicht als het sluitingstijd is (midden in een gesprek is dat geen probleem). Overigens is het ook gewoon normaal om een klant uit te schelden of gewoon dood te wensen (althans zo klinkt het vaak). Geen idee hoe zij het EK in 2012 willen gaan organiseren: een reis boeken kost je een halve dag, dus hoe organiseer je dan zo’n groot kampioenschap.

 Goed: de tijd is op… Volgende keer meer.

Eerste week (MJ’s mail)

hai hai,
 
Tim en ik zijn in Oekraine beland en o o.. als je de taal niet spreekt kijken ze je echt aan of je een idioot bent. Gelukkig kunnen we hier en daar wat mensen regelen die voor ons wat regelen. Nu zijn we met een groepje in Crimea / krim. Maar we zijn net het hostel uitgejaagd toen we wilden inchecken na een lange treinrit van 14 uur. Wil je graag douchen, zegt die miep aan de balie iets in het oekrains.. en horen we via onze Russische vriendin, dat andere nationaliteiten niet welkom zijn, want ze kunnen geen engels preken.. maar ach we hebben het wel gezellig samen dus wij komen onze tijd heus wel door haha..!! Er zijn in ieder geval veel verhalen te vertellen!
 
tot snel en uhh.. een kaartje uit Kiev is niet gelukt, er bestaan blijkbaar geen postkaarten vanuit de hoofdstad, maar ik ga t nog ergens anders proberen, alhoewel, Marilene had een paar jaar terug wel postkaarten gekocht maar die waren niet aangekomen.. vreemd land hoor.. pfff…
 
in ieder geval We leven nog, gezond en hele portie humor die de maffe gang van zaken goed compenseert
 
veel liefs
dikke zoen
Tim en MJ

Zijn wij naief of hebben we gewoon geluk?

Tim, 6 Aug 2006 12:59 uur
Georgië, Tblisi

Goed, om verder te gaan met de vreemde gebeurtenissen, moet ik eerst eens teruggaann naar het festival waar we in week 1 waren. We hebben daar toen een Amerikaan ontmoet die werkt in Georgie en vertelde dat hij een concert organiseerde en we hem maar moesten bellen.

Nou, dat hebben we uiteindelijk maar eens gedaan en dat was dus best grappig. Het bleek dus een openluchtfestival te zijn ipv een concert. Helaas was het net even buiten Tblisi, maar taxis kostyen geen drol, dus uiteindelijk zijn we er heengegaan. De band was ergens best redelijk, maar de zanger zong blijkbaar in het Engels (en aangezien het covers waren moetsen we de teksten ook kunnen verstaan). De sfeer was uitbundig: Georgiers zijn echt een enthousiast volk. Al kon het natuurlijk ook aan de drank liggen.

Soit, de setting was enorm gaaf: onder een oud fort en met uiotzicht op een verlicht klooster in de verte. Gewoon echt subliem. Gary, die Amerikaan dus, haalde ons op en bracht ons ook nog maar eens naar de VIPruimte, waar we gratis konden eten en drinken. Hoe vreemd kan een vakantie lopen?

Helaas waren we er maar zo’n uurtje en moesten we toen al weg, maar Gary bracht ons keurig met zijn jeep naar de stad… Waar hij voorstelde om ons de volgende dag Davit Gareji te laten zien.

Nu begrijpen jullie waarschijnlijk ons enthousiasme niet, maar dat aanbod is buitengewoon.! Met het OV is het onbereikbaar en het is echt een geweldige bestemming. Het ligt bijna in Azerbadjan en is een complex van grotten die dienen als kloosters. Het ligt ook nog eens in het midden van de steppe, waardoor het droog en snikheet is.

Vroeger werd het gebruikt als trainigscomplex voor Sowjettroepen die naar Afghanistan werden gestuurd. Wat echt wel begrijpelijk is: het landschap lijkt echt sprekend op die van beelden van Afghanistan. Helaas zijn die zelde Sowjetmalloten net als alle millitairen: DOM! *ahum* Echt eeuwig zonde wat ze gedaan hebben met de eeuwenoude grotten en schilderingen. Alle tekeningen zijn beklad met Russische tekeningen en inscripties en op andere plaatsen hebben ze zelfs grotten opgeblazen. Echt eeuwig zonde.

Toch ligt Davit Gareji niet echt heel gemakkelijk als je er met de auto aankomt. Als een soort van berggeit moet je jezelf door de bergen en bossen worstelen. Best intensief eigenlijk. Gelukkig mochten we vandaag bijkomen in een zwavelbad. Maar daar mag Jantien over vertellen (ook hier zijn vrouwen veel leuker dan mannen).

Ja ja, zo’n badhuis is nog best een belevenis.. afgezien van het feit dat er in 1 sulpher baden complex 6 verschillende eigenaren zijn die een badhuis runnen en dus verschillende prijzen hebben, heb je ook nog eens je taal probleem. Na wat zoeken is het ons gelukt om het algemene badhuis te vinden, waar iedereen gewoon in mag. Hier werden mannen en vrouwen gescheiden en tim werd zelfs gegidst! Ik heb mijzelf een weg gevonden naar een grote omkleedruimte met een aantal lockers waar je je helemaal uitkleed, al je zeep uit je tas haalt en vervolgens door een mevrouw gewezen word op het feit dat je toch echt slippers aan moet en je dus slippers geeft (na eerst de grootste maat te hebben gezocht). Vervolgens kom je in een grote ruimte met langs de rand douches en ergens in een hoek 1 soort van bad geval. in het midden is een ding wat je eigenlijk alleen maar een altaar kan noemen en daar word je geschrubt en gemasseerd. Eerst werd ikg ewezen op het feit dat ik moest douchen en werd ik raar aangekekn dat ik geen zeep bij had, vervolgens werd ik richting bad geduwd en moest ik daar wachten tot ze me gingen schrubben. De georgische vrouwen zijn echt NIET de moeite waard om naar te kijken en ach ja, het is natuurlijk heel normaal om ‘en-plain-public’ AL je haar te gaan scheren.. maar dan ook echt ALLES!! Vervolgens werd ik geschrubt, wat echt heeel veel schrubsel opleverde. Ze zijn bij dit schrubben heeeel secuur en slaan geen halve milimeter over, maar dan ook echt niet. een beetje raar is het wel maar iedereen schijnt het heel normaal te vinden. hierna werd mij verteld dat ik ook een massage kon krijgen maar ik had ondertussen zo genoeg van de hitte en de sulpher dat ik maar ben weg gegaan.
Dit hele avontuur koste mij maar 6 lari!(3 euro) en tim is opgelicht, hem kostte het 16 lari! hahha!!

Nu onze laatste 2 dagen in tblisi, beetje rondwandelen en misschien zelfs nog wel gebeld worden om opeens zomaar dingen te gaan doen….

En dan nu de liedjes die ons hier achtervolgen:

Dima Bilan (H)

De Duitse Krezip met de zangeresserige zanger. Tokyo Hotel

De boyband, inclusief de homo met de echo, de sportman, de excuuskleurling en de nepNick, terwijl ze zingen over mamma, want dat scoorde bij de pittige meisjes ook leuk.

Stalin en watermanagement

Tim, 6 Aug 2006 12:35 uur
 Georgië, Kakheti/Gori

Ik weet niet wat wij hebben hierzo, maar onze aura’s zetten echt aan tot de meest onmogelijke dingen.

Allereerst hebben we die twee huizen waar we uit kunnen kiezen om te slapen. Op zich al kuxe zat. Dan komen we aan op het vliegveld en krijgen we een soort van surrogaatfamilie die ons rondleidt naar enkele bezienswaardigheden in de buurt (en die ons SMSen om na te vragen of alles goed gaat). Vervolgens mogen we mee op vakantie naar Svaneti (en dat zouden meer mensen moeten doen). En dan nu hebben we ineens laten zien dat niet alleen Wim-Lex goed is in watermanagement.

Ergens waren we al enorm verbaasd over al het stromende water dat we ’s nachts hoorden, maar toen we gingen kijken of we misschien geen kraan waren vergeten dicht te draaien, konden we telkens niks vinden.

De volgende ochtend daarentegen, wist Levan het wel meteen te vinden en wel in het huis van de buurman (zijn zoon, die momenteel in Nederland zit). Gevolg: twee verdiepingen vol met water en wij die onze luxe vakantie opgeven om dijken aan te gaan leggen en om emmertjes water te gaan halen (meer dan 2 helaas). Daar ging ons snobistische leven: terug naar de realiteit.

Gelukkig mochten we daarna mee naar Kakheti om weer een mooi klooster te bekijken (waar St Nino begraven ligt, de min of meer beschermheilige van de Georgisch Orthodoxe kerk).

De dag daarna heb ik mijn politicologische plicht gedaan. Op naar de slaapstad Gori! Jaja, die stad waar die ene meneer Lodder (mijn oom dus) het over heeft. Ergens moet ik hem gelijk geven: het is de geboorteplaats van Stalin en daardoor heeft het wel iets absurds over zich heen. Straten die nog naar hem vernoemd zijn (al geloven veel Georgiers dat het niet zo’n heel slechte man was als velen denken), een extreem mooi gedrocht van een standbeeld en HET museum. Het volgende stuk is een deel uit het praatje van het museum:

‘Stalin is een verzetsheld, die streed voor het goede en de waarheid. Hij heeft veel kinderen, maar de meeste zijn niet de moeite waard om te vertellen. Hij streed tegen de Duitsers. Stalion was ook erg goed in het opzetten van fabrieken en collectieve landbouw: hoe goed van hem! Voor de rest zijn er nog wat jaartallen en toppunt van de collectie: jaja de Nederlanders hebben rode klompen cadeau gedaan aan hem (dus daar ging het geld van de communistische krant ‘de Waarheid’ naar toe. Het staat er bovendien nog in grote letters op ook).’

Ik geloof dat er alleen niks gemompelt werd over de magische prestatie van het overwinnen van Hitler: toch knap als je nog meer doden op je geweten hebt en ook nog eens nog steeds aanbid wordt.

Goed, dit stukje wordt te lang: een mooier verhaal in het volgende (en stiekem is die ervaring echt te briljant voor woorden)

Svaneti

Tim, 2 Aug 2006 11:00 uur
Georgië, Mestia

Haha, we hebben het gedaan. Wij zijn geweest in het wilde Westen van Georgie!

We konden namelijk mee met een stel vrienden van de zoon van Levan (die min of meer onze lokale pappa is en bijhoudt waar wij ongeveer zitten en dat we de juiste mensen weten te vinden). Zijn zonen gingen namelijk niet mee en ach, wij zijn ook met zn 2en, dus mochten wij wel mee. Allemaal heel leuk en aardig, maar het was dus naar Svaneti, het gebied waarvan onze lonely planet vrolijk verteld, dat sommige bandieten nog best wel een hart hebben en je wat geld teruggeven als je zagt dat je anders niet in Tblisi terug kan komen. Oftewel: Svaneti moet niet zo plezierig zijn voor de toerist.

Om het zekere voor het onzekere te nemen hebben we ons dus maar even laten registreren bij de ambassade. Even melden dat we er zijn en daar heengaan en horen wat zij te zeggen hebben. Maar ook zij waren een stelletje angsthazen. tot 30x toe hebben we te horen gekregen dat ‘ze ons niet konden tegenhouden, maar dat ze het sterk afraden om te gaan’. Svaneti ligt namelijk ingesloten tussen Rusland en Abchazie en is mede daardoor niet de meest stabiele regio. Het is ook het enige deel van Georgie dat nog een beetje authentiek is, omdat het nooit veroverd is geweest. Zelfs de Russen zijn niet echt in staat geweest om macht uit te oefenen op de Svans.

Vandaar is het natuurlijk ook machtig interessant (hej, ik ben niet voor niks afgestudeerd in conflictstudies) en we gaan met mensen die de omgeving kennen en de taal spreken, dus wat zou het probleem kunnen zijn?

Uiteindelijk blijkt het echt niks voor te stellen qua gevaar. Natuurlijk was het wel even spannend om langs controleposten te rijden en te horen dat een drugsbaron geliquideerd is in de regio, maar ik heb Jantien bij me (rechtstreeks uit Amsterdam Oost, haha).

Soit, Svaneti zorgt er meteen voor dat ik geloof in een van de vele toasts die zie hier doen. Drinken is hier heel gebruikelijk, maar het moet wel met een heel ritueel. Eerst zegt de gastheer waarop getoast gaat worden, waarna alle mannen een verhaaltje improviseren en ook een toast doen. Meestal op Georgie, op St George, op vrede, op de georgische cultuur en op vrouwen en natuurlijk op Jantien en mij! Daarna sla je in een keer je glas leeg en is de volgende aan de beurt voor een toast.

De toast gaat dus over het verdelen van land door God. Toen hij daar namelijk mee bezig was kwamen alle volkeren keurig op tijd om een mooi stukje te bemachtigen, maar de Georgiers kwamen (natuurlijk) te laat. Toen de Georgiers uitlegden dat ze te laat kwamen omdat ze gefeest hadden ter ere van hem en zich daardoor verslapen hadden, was God zo ontroert dat de Georgiers het land kregen dat hij eigenlijk gereserveerd had voor zichzelf. Met andere woorden: het is hier echt extreem mooi.

Stiekem vind ik het eerste deel van het verhaal meer waar dan het tweede. Toegegeven: Georgie is prachtig en ik kan me niet voorstellen dat mensen hier heen gaan zonder onder de indruk te zijn van de schoonheid (en in het bijzonder Svaneti). DE bergen zijn buitengewoon mooi: ruig en besneeuwd.

Toch, het eerste deel spreekt me meer aan. De mensen zijn buitengewoon fantastisch. Ze weten echt hoe je gastvrij moet zijn en geven je altijd het gevoel dat je een goede vriend bent. De manier waarop je bahandeld wordt is zo leuk. Men spreekt echt alleen maar Georgisch en een beetje Russisch, maar toch doen ze de moeite om iets tegen je te zeggen en anders wordt er gegeten en gedonken omdat ze blij zijn dat ze je als gast hebben. Buitengewoon hier en het was dan ook ergens wel extreem jammer om Svaneti te verlaten.

Okay, ik laat het hier weer bij. De koffie wacht weer. Volgende keer meer over wat we allemaal echt gedaan hebben (al zegt eten en drinken en bergbeklimmen wel al veel over wat we hier nu dus doen).

En voor de mensen die zeuren om foto’s. Helaas gaat dat niet, we hebben geen USB aansluiting hier (maar al wel Windows 2000). Gelukkig was youtube zo vriendelijk om een filmpje te maken van de toiletten in ons hostel in Batumi.
http://www.youtube.com/watch?v=WTG57zVzV-E

(al mag ik alleen maar dromen dat ik Ewan McGregor tegen was gekomen in Batumi).

Nu al naar Arveladze.

Tim, 25 Jul 2006 14:42 uur
 Georgië, Batumi

Treurige mededeling: het is mislukt!!!

De voetbalschool hebben we nog wel kunnen vinden, maar Arveladze zat in Tiblisi… Waar we dus net vandaag kwamen :S

Ach, op zich gaf het ons wel de mogelijkheid om de stad een beetje te verkennen, want het lag dus buiten de landkaart. En geloof me: niet allen Arveladze is lelijk! De hele omgeving is heel erg! De stad heeft op zcih wel iets, zeker omdat het gewoon een gruwelijke zooi is!!! Ons hostel had een beetje een bijzondere slaapplaats (waarbij ik dus op de grond moest) en met een wc die gewoon heel kleurrijk was, doordat hij eigenlijk niet meer schoongemaakt kon worden. et was echt ronduit ranzig gewoon.

Ook viel het in Batumi op dat het nogal een stad in verval is. Het stikt er van de parken en fonteinen, maar eigenlijk doet het er geen een meer en de huizen bestaan voornamelijk uit golfplaten. Beetje jammer.

Geogiers daarentegen maken veel goed: vooral het oversteken is hier een groot feest. Zebrapaden zijn natuurlijk ook gewoon nutteloze dingen! Bovendien is het ook gewoon veel makkelijker en sneller om de snelweg over te steken ipv er onder of overheen te gaan! Koeien op de weg zijn ook net zo normaal als varkens en je rijdt er gewoon omheen (net als om de vele gaten). Echt prachtig om te zien. Op zich kan het ook gewoon zonder gevaar, want alle auto’s zijn afgekeurde West-Europese auto’ s en de snelheden die zij halen gaan echt niet boven de 70. Alleen tsja… stuurbekrachtiging…

De rest volgt later wel, mijn koffiespiegel vraagt om aandacht

Jeemig, nu al moe

Tim, 21 Jul 2006 17:11 uur
Georgië, Tibilisi

In het kader van een experiment (en om ons een beetje allebei bezig te houden) doen we dit bericht om en om. Te beginnen bij een regel van Tim (Timoer in het Georgisch, klinkt als Indonesische side dish).

Schiphol was weer erg gezellig, aangezien ik er voor het eerst 4 uur heb rondgehangen (en Jantien ook al). Misschien ligt die vertragingn ook wel aan haar aangezien ze zei nog nooit een vlucht zonder vertraging te hebben gehad…

Gelukkig maakten de stewardessen in Georgische McDonaldsoutfit heel wat goed. Vermoedelijk waren ze door de georgische zon zo gewend met hun ogen te knijpen dat ze ook niet meer vriendelijk konden glimlachen. Gezelligheid kent geen tijd!!! Of dus wel.. wel 8 uur reistijd om precies te zijn.

-Jantien gaat toch maar koffie halen, dus het verhaal wordt minder langdradig-

Soit, we zijn nu dus 3 dagen in Georgie en het valt op dat we het extreem luxe hebben hier. De mensen zijn zo gastvrij dat we ondertussen gewoon op straat aangesproken worden door vrienden van vrienden (die dan ook maar meteen jouw vrienden worden). Heel praktisch omdat ze je overal wel weten te wijzen op iets leuks. Bovendien hebben we maar liefst twee huizen waar we kunnen slapen. Echt supertof met uitzicht over de rivier, de burcht en op een grote kathedraal (en dat alles voor niets). Dit land is echt fantastisch.

De mensen zijn echt super vriendelijk en dat begon al bij aankomst: we werden opgewacht door 1 familie en nog iemand (aan wie we een envelope moesten geven, Jantien verklaart wel even waarom).

-bij deze dus-
Mijn moeder heeft een vriendin die een huis heeft in georgie, vandaar ook ons slaaphuis. deze vriendin heeft heel veel georgische vrienden en 1 van hen runt de stichting hart voor georgie. Deze stichting had een container naar georgie gestuurd waar ze de pakbrief waren vergeten. Dus ons werd verzocht deze paklijst mee te nemen.
-einde van dit bericht-

-hier hervatten wij weer de regelruil truc-
Soit, we zijn vandaag veel kerkjes wezen kijken, en probeerden zelfs de voorgeplande wandeling uit de Lonely Planet af te wandelen. Maar, eigenwijs als we zijn is dat natuurlijk deerlijk mislukt. De reden: voedsel, wat anders! En zo zijn we nu halverwege de wandeling, ook halverwege de gerechtenlijst van de LP gekomen, koffie drinkend in de enige engelse bookstore in Tblisi!

Gisteravond zijn we met de familie door wie we werden opgehaald ook nog mee gevraagd naar monastery’s, uit eten en naar een festival! Bij dit festival waren ook de vrienden van vrienden die onze vrienden werden en een vriendin van Jantien uit Nederland die toevalilg ook in georgie wist op te duiken. Het festival was gewoonweg supertof en we zijn zoooo blij dat we georgiers kennen! Bechonken georgiers lijken opeens allemaal heel aanhankelijk en aanrakerig maar zijn wel aandoenlijk.

Echt enorm gaaf om te zien hoe mensen hier dansen en de muziek (veel drums) is echt supermeeslepend. Op het einde stonden dan ook redelijk wat mensen te dansen en ik geloof dat wij ook geen van allen meer stil konden zitten. Kijk, gezien ik in den Herdgang wel wat meekrijg van volksdansdingen (ahum: die videoband van de Dorsvlegels kan ik bijna dromen), weet ik dat het ubersuf is en truttig, maar als we in Nederland nu eens dit invoeren dan is volksdansen tenminste nog ronduit cool!

Ok, we gaan stoppen: er moet nog snel een wandeling afgemaakt worden, want vanavond wacht de trein op ons (waarvoor we de kaartjes geregeld hebben via de zwarte markt, inclusief oorfluisteren, rustig doorlopen, omkijken, hoofdknikken en dan onderhandelen. Is weer eens wat anders dan je OV tonen).

Eindelijk het laatste bericht.

Tim, 22 Jul 2005 21:58 uur
Israel, Tel Aviv/ Jeruzalem

Okay, zo erg was Palestina nu ook niet hoor. Londen is op het moment gevaarlijker en daar hoor je niemand over.

Ondertussen ben ik al weer dagen verder en heb ik eigenlijk niet zo veel meer gedaan. Ik ben al weer bijna thuis en het enige wat ik nu doe is een beetje mensen bezoeken van eerder in de vakantie… Helaas is mijn SMS gedrag hier in israel nog erger dan in nederland. Het leven van een backpacker is ook veranderd door al dat gemobiel. Toch heb ik weer een aantal vreemde mensen meegemaakt.

Tel Aviv is, behalve het overweldigende uitgaansleven, niet echt heel erg fascinerend voor een iets meer cultuurbewuste toerist. Kikar Rabin, waar Rabin dus doodgeschoten is, is niks anders dan een saai Oostblokplein en ook de rest van de Tel Aviviaanse (nieuw woord?) architectuur zou echt enorm gewaardeerd worden door de die-hard sovjets onder ons. Echt afzichtelijk lelijk allemaal en na een tijdje compenseren de mensen het ook niet echt meer. Het went een beetje dat iedereen wat jonger, slanker en mooier is dan in Nederland.

Het enige wat ik dus gedaan heb, is geprobeerd in Lod en Ramle te komen, maar ik ben het reizen echt helemaal zat. Niet dat ik naar huis wil, integendeel ik zou hier nog makkelijk een tijd kunnen blijven, maar eigenlijk meer om de hele ‘Israelische wijze’ waarop je behandeld wordt. Het kopen van een buskaart hier komt neer op het ‘deskhoppen’, voor je het weet ben je aan 3 loketten geweest. In combinatie met het favoriete spelletje van de Israeli, namelijk het authentieke voordringen, gaat het niet zo heel erg snel. Aangezien ik eigenlijk al best chagrijnig was opgestaan, heb ik besloten om dan maar Tel Aviv zelf te gaan verkennen.

De stad is hip, zeker voor het Midden-Oosten. En omdat ik twee shirts en een broek gedoneerd heb aan Palestijnen, zit ik eigenlijk een beetje door mijn kleren heen. Dus heb ik zowaar een shirt gekocht, absoluut een gebeurtenis die het vermelden waard is (nog zowaar een skatemerk ook).

Goed, na het hippe geshop natuurlijk koffie gedronken en de belangrijkste attractie van T.A. (mooie initialen) bezocht: het strand. Na 3 weken reizen blijken alle Nederlanders hier te zitten, want ik kwam in een ware kolonie van mijn favoriete medelanders te zitten. Dus ik heb heerlijk kunnen genieten van een veel te luidruchtige R@#@@rdammer (sorry Kim, maar ik haat het accent gewoon).

’s Avonds nog uitgegaan met een zwaar Joodse jongen van het hostel en ineens Zionistische propaganda over me heen gekregen. Heerlijk is dat hiet bijna iedereen haar eigen versie van de leugen uit. Ik geloof dat beide kanten ongelijk hebben en ook dat beide kanten gelijk hebben over de hele situatie.

Dan vandaag nog met een of andere zelfingenomen Zuid-Afrikaan rondgewandeld door Israel. Wat een meesterlijk figuur is dat. Zo enorm overtuigd van zichzelf dat ik in het niets viel Hij vond dat hij de beschikking had over ‘kennis van de Israelische denkwijze’, vooral dat van de vrouwen was zijn specialiteit. Met andere woorden: ik heb dus met een of andere idiote macho rondgedrentelt die zichzelf met de minuut belachelijker ging maken.

Vooral zijn beeld over vrouwen werkte enorm op mijn lachspieren. Israelische vrouwen moet je volgens hem laten zien wie de baas was en ze houden ervan om strak gehouden te worden. Natuurlijk gaf Mr. Charming meteen een demonstratie, waarna ik niet echt wist of ik me nu echt kaopt moest schamen of dat ik in een lachsalvo moest schieten. Toen we wegliepen verviel zij in ieder geval in het laatste. Volgens Rob (de Zuid-Afrikaan) dus omdat ze onder de indruk was, maar ik had meer het idee dat ze hem een idioot vond. Maar hey, ik moet wel eerlijk zijn: ik beschik niet over de ‘kennis van de Israelische denkwijze’, dus ik weet niet waar ik het over heb. Rob beschikt niet over sarcasme…

Ach, de vrouwminnende Zuid-Afrikaan was wel meer succesvol in het regelen van een leuk gesprek met twee Israeli’s, inclusief koffie. Ze hebben me net het Hebreeuwse schrift geleerd, wat oooooow zo praktisch is op mijn voorlaatste dag.

En Rob: na het drinken bleken zijn avances misschien te goed te zijn. Vooral omdat ik nu wel hun telefoonnummers heb (en ben uitgenodigd voor het strand, hehehe) en hij niet…

Helaas ga ik niet naar het strand, ik ben namelijk met Ana (de Argentijnse) teruggegaan naar Jeruzalem. Voor 1 nachtje, omdat het me hier meer bevalt. Ik kan hier beter uitgaan, de turkse koffie is hier wel lekker EN ik wil nog naar het holocaustmuseum.

Stiekem toch Palestina

Tim, 20 Jul 2005 18:35 uur
Israel, Bethlehem

Jaja, ik moet eerlijk toegeven dat ik toch het risico genomen heb om naar Palestina te gaan. De mensen in het hostel vonden dat het wel kon, aangezien het probleem toch vooral in Gaza ligt en ze mij als Europeaan wel met rust zouden laten. Dus ik ben op mijn dode gemak met allerlei vage taxi’s naar Palestina getourt.

Okay, nu was ik de dag ervoor al in Jericho geweest, maar Bethlehem was toch wel een heel andere ervaring.

Normaal is het een enorme toeristenplaats, wat ook wel te zien was aan de enorme hoeveelheid winkels en het grote aantal parkeerplaatsen voor bussen. Alleen nu ik er was, was het dus doodstil. Ik heb slechts Arabieren gezien en 1 verdwaalde Fransman. Heel vreemde ervaring en je merkt eigenlijk wel dat in Israel een soort van apartheid aan de hand is.

De grenzen zijn dus echt helemaal afgesloten en de meeste Palestijnen kunnen dus niet naar hun werk. Bovendien is de andere bron van inkomsten, toerisme, komen te vervallen, omdat je er alleen met een soort van deeltaxi kan komen.

Qua toeristische attracties was het trouwens weer geen klap aan. Echt, je moet wel een enorme reli-verslaafde zijn wil je onder de indruk zijn van de geboorteplaats van Jezus.

Ik moest het dus meer hebben van vreemde Palestijen, die vooral in mijn nationaliteit geinteresseert waren (en in mijn opgespelde Palestinavlag, wat me best wel hielp in een vriendelijk ontvangst). Ben ergens nog uitgescholden in het Arabisch, omdat men dacht dat ik Amerikaan was, maar eigenlijk viel het allemaal wel weer mee.

Net op het moment dat ik Arabieren eindelijk eens een beetje aardiger begon te vinden, was er gelukkig nog een taxichauffeur die me afgezet heeft. Hij zei dat hij me wel in Jeruzalem kon afzetten, maar dat is onmogelijk voor taxichauffeurs uit Palestina. Dus reed hij me tot het checkpoint. Helaas alleen niet het checkpoint waar ik moest zijn, waarna hij me wel naar het andere wilde brengen voor een vriendenprijsje.

Mooi niet dus! Dus ben ik door het checkpoint richting Jeruzalem gelopen. Eigenlijk was vooral dat het indrukwekkendst, want ik heb nu dus de ‘anti-terrorismemuur’ gezien, die ze aan het bouwen zijn (natuurlijk niet op de grens, maar op Palestijns grondgebied. Ze moeten het wel eerlijk houden he). Echt enorm hoog is dat kreng en het geeft een beetje een concentratiekampgevoel. Helemaal aangezien 100m verder het echte checkpoint staat.

Ik kreeg dus een M16 op mijn kop gericht – maar aan die wapens ben ik na al dat bus- en treinzitten wel gewend – die pas naar beneden gehaald werd op het moment dat ik mijn tas op een tafeltje had gezet. Echt doodernstig, dat zijn gewoon jongens jonger dan ik die dat moeten doen (stressbaan, lijkt me zo). Gelukkig waren ze daarna enorm vriendelijk en hebben ze alleen naar de eerste pagina van mijn pas gekregen. Bovendien heb ik geen stempel gekregen, wat ook wel weer handig is om Israel uit te komen (hoe verantwoord je dat je als toerist naar Palestina gaat).

Ach, het klinkt misschien allemaal ernstiger dan het was… Een ervaring was het zeker.